BOŞLUK..

      Ne acayip bir duygu bu.Hislerimi bazen ben bile tarif edemiyorum.Mutsuzluk mu,bıkkınlık mı,öfke mi,sıkıntı mı,sorumluluk mu?

     Bazen kendimi çok yalnız ve herşeye boşvermiş gibi,herşey anlamsız gibi,mutsuz ve amaçsız hissediyorum.Aslında şükredecek çok şeyim var biliyorum.En başta sağlığım yerinde,sevdiklerim yanımda(en sevdiklerimden ikisi hariç).Eksikliğini hissettiğim canımdan iki parça;rahmetli annem ve hayatta olduğu halde kaybettiğim canım babam.

      Neredeyse 1 sene oldu babamla görüşmeyeli.24 senedir annesizlik,1 senedir babasızlık.Çok zor.Aslında babamla arada bir problem değil de,bir yanlış anlaşılma var.Uğraşmak istemiyorum,babamı her ne kadar çok özlesem de,onu canımdan çok sevsem de,aynı şeyleri yaşamak,bunlarla uğraşmak istemiyorum.

      Hatalıyım biliyorum.Her ne olursa olsun,haklı da olsam,haksız da olsam babamı aramalıyım biliyorum.Bilsem ki bir daha herşey sorunsuz devam edecek,babama sürekli müdahale eden kişi bu huylarından,babamı etkilemekten,onu kışkırtmaktan,huzur bozmaktan vazgeçecek;bir saniye durmam koşa koşa giderim,bir daha asla babamı bırakmam.

     ''Ne olursa olsun önce kızlarım'' derdi babam.Yaşanan olaydan sonra ne ablamı ne beni bir kez bile aramadı,sormadı,hep yaşadığı kişiye inandı.Ona da hak veriyorum.Belki yaşlılık,belki annemi kaybettiği için tekrar yaşadığı kişiyi kaybetme korkusu,belki evlatlarının onu aramadığı için duyduğu kırgınlık,bilemiyorum.

     Her ne olursa olsun aramalıyım,gitmeliyim,ona şimdiye kadar söylemeyip ,içimde biriktirdiğim herşeyi söylemeliyim.O benim babam,canım,herşeyim.Sonradan pişman olmak istemiyorum.''Keşke'' demek istemiyorum.Ne zaman olacak bilemiyorum.Şu anda kendimde o gücü bulamıyorum.

     Hayatta bir amacı olmalı mı illa ki insanın?Benim hiçbir amacım yok.Boşluktayım.Yaşadıklarım,gördüklerim,duyduklarım,belki de dünyada yaşanan bu çirkinlikler,haksızlıklar benim böyle olumsuz düşünmeme neden olan.

    Bir an önce dünyanın sonu gelse,ooohhhh toptan temizlik olur ne güzel.Biliyorum saçma gelecek ama boş yaşıyorum,zamanın dolmasını bekliyorum sanki.Öylesine bir hayat işte.İsyan değil bu düşüncelerim,her zaman şükredenlerdenim.Zaten Allah içimi biliyor.Maneviyat çok önemli,keşke dediğim ama bir türlü şeytanın bacağını kırıp ta yapamadığım şeyler var.Diyorum ya amaçsız,boş boş,isteksiz biri oldum çıktım.Sadece yatmak istiyorum,akşam olsa da bir an önce yatam diye düşünüyorum,bu düşünce beni resmen mutlu ediyor.Uyumam şart değil,yatayım öyle günlerce gecelerce.Önceden olsa evimin işini gücünü,yemek,çamaşır,ütü,yetişemezdim.Kendime vakit ayıramazdım.Ama şimdi değil iş güç,kimseyi gözüm görmüyor,oğlumu bile,hatta kendimi bile.

    Bu böyle gitmez biliyorum.Bir yerden başlamak lazım.O güce kavuşmam,kendimi toparlamam lazım.Dua lazım....