Hemen hemen herkesin başından geçen üzücü,sarsıcı,beklemediği olaylar olmuştur diye düşünüyorum.Benim başıma gelmedi mi?Birçok kez geldi.Zamanında anlayamadığım,bilmeden de olsa içimde biriktirdiğim,sonunda da ruhen beni yıpratan olaylar yaşadım.Ama isyan değil teşekkür ediyorum Allah'ıma.
Böyle zamanlarda insan tabii ki çok büyük bir çöküntü yaşıyor,yaşatıyor.İstiyor ki herkes yanında olsun.Ama hem olsun hem olmasın.Kafanız karıştı biliyorum.Yani sen gel diyeceksin gelecek,git diyeceksin gidecek,konuşalım diyeceksin konuşacak,sus dediğinde susacak.''Yok artık'' dediğinizi duyar gibiyim.Ama öyle oluyor ki kendini bile tanıyamıyorsun.''Bu ben miyim?'' diyorsun.
Mesela benim yaşadıklarım çeneme vurdu.Özellikle son yaşadığım ve farkındalığımı arttıran (çok şükür) olayın ilk zamanlarında birgün bankaya gitmiştim ve bankadaki kadınla ağlaya ağlaya dertleşmiştim.Sağolsun o da beni dinledi ve teselli etmeye çalıştı.Sonra yine kendimi pek iyi hissetmediğim bir gün dışarıdaydım,çok ta acıkmıştım ve Bakırköy'de bir zamanlar müdavimi olduğumuz dönerciye gittim.Küçük bir mekan,yüksek bar taburelerine yanyana oturup yiyorsun yemeğini.O gün yanımda oturan bir bayan vardı ve kendimi ona o kadar yakın hissettim ki,sarılıp kollarında ağlaya ağlaya başımdan geçenleri anlatmamak için zor tuttum kendimi.
Beni dinleyen yok mu?Çok şükür ki var.Ama dinlemek ayrı,anlamak ayrı.Bazısı yaşamadan anlayamaz,bazısı da yaşamasa da sanki teselli vermek için,destek olmak için bu dünyaya gelmiştir.Ben de zaten sadece dinleyene değil,dinleyip te anlayana anlatıyorum hislerimi.
Akıl almayı,sormayı,öğrenmeyi severim ben.Ama karşımdaki kişinin beni anlayabileceğine inanıyorsam konuşurum,sorar,danışırım.
Keşke herkes yaşamadan anlayabilse bazı şeyleri.Ben anladım mı sanki?Anlamadım.Diyorum ya anlatmak,dertleşmek,akıl almak inanılmaz iyi geliyor.Birisi var çok sevdiğim.Çooooook büyük sınavlardan geçti,hala da geçiyor.Onu şimdi şimdi anlayabiliyorum.40 gün arayla önce babasını,sonra ablasını kaybetti.Evliliği zor bir evlilik bana göre.Annesi de onlarla birlikte aynı evde yaşıyor.Erkek kardeşi de çooook büyük bir sınavdan geçti ve o kardeşi için elinden gelenin fazlasını yaptı,hala da yapıyor,iyi ki de yapıyor.2 tane de askerliğini yapıp gelen oğlu var.Büyüğü Hakkari'de teröristlerle çatışarak geçirdi geldi askerlik dönemini sağsağlim.O dönem de büyük endişelerle geçirdik hepimiz o zamanları.Bir de üstüne üstlük biz büyük oğlanı düşünürken,küçüğü de bizi çok korkuttu.Amaaaan neyse yazarken bile ruhum karardı.Hem diyorum anı yaşa,hem de geçmişteki olaylardan bahsediyorum.Demem o ki;bu çook sevdiğim kişi herkese heeeeerşeyini anlatır ve ben de ona kızar(d)ım.Onu şimdi o kadar iyi anlıyorum kiiiiiii......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder